Bi urtetan bi disko. Nola da posible?
Frenetikodrom bigarrena 2010 urte hasieran atera genuen, eta Collage 2011 bukaerakoa da. Beraz, urte eta erdiko tartea dago bien artean. Urte eta bi hilabete zuzenean aritu gara, eta azken bost hilabeteetan lan berria osatzen. Egia esan, atsedenik gabeko bi urte izan dira. Iaz kontzertu asko eman genituen, eta abesti berriak sortu nahi genituen zuzenean eskaintzeko. Erronka berriak ere gustuko ditugu. Horrela, beharrak dakar inspirazio puntua, elkarrekin doaz.

Oraingoan ere diskoaren izenburuak harreman zuzena du taldearen izaerarekin. Doinu lausoak, gordinak, bestelakoak...
Bigarren diskoa diferentea da aurrenekoarekin alderatuta. Eta hirugarrena ere ezberdina da. Abesti berberak sarritan jo ondoren, konposatzen hasten zarenean bestelako ideiak sortzen zaizkizu, ohikotik ihes egiteko nahia. Ideia eta asmo freskoak dira, oinarria mantenduta bestelako eraginak jasotzeko. Noski, gustura gaude emaitzarekin.

Diskoan metal kutsua duten kantuak daude, eta pop rock gisakoak ere. Mutur batetik bestera ibiltzea gustuko duzue?
Estilo aldetik mugarik ez dugu jarri nahi. Dena dela, lasai, hurrengo diskoan ez da reggaeton abestirik izango eta. Argi dago rock musikaren baitan askotariko estilo eta doinuak daudela. Horiek probesten ahalegintzen gara. Batetik, konposatzerako garaian dibertigarriagoa delako, eta pertsonalki sobera aspertzen nautelako diskotik diskora formula bera errepikatzen duten taldeek.

Oraingoan letra gehienak euskal idazleenak dira. Horrela behar zuen?
Egia esan, bai. Aipatu bezala, kontzertuak etengabe eskaintzen aritu gara, kantu berriak sortzen eta lan berriaren eraketa beste modu batera egin dugu. Musikarien arteko distantziak prozesua moteldu du, eta letrak sortzeko laguntza behar nuela konturatu nintzen. Azkenean, beharra ideia on bilakatu zen. Izan ere, urteetan makina bat letra idatzi ondoren, baliagarri izan zait besteen hitzekin transmititzea nahi nuena. Gainera, idazle horien ekarpenak asko aberastu du gure proposamena.



Diskoan bi pertsona nabarmendu dituzue: Mikel Laboa eta Bobby Sands.
Mugarik gabeko artearen erreferentea da Laboa. Denok ezagutzen ditugun abestiak ditu, eta badira beste asko ideia berritzaileak jasotzen dituztenak. Aldiz, Sands borrokaren erreferentea da, sakrifizioarena. Berarekin batera, beste bederatzi lagun hil ziren Long Kesh kartzelan gose greba baten ondorioz. Irlandan Bik Macfarlane ezagutzeko aukera izan nuen. Berak kartzela berean eraman zuen aurrera bere borroka, egun beltz horietan. Beraien historia miresten dut.

Fjord iraganean geratu bada ere, Keu Agirretxea alboan izan duzu denbora batez Governors taldean. Bestelako diskoa osatu duzue bere laguntzarekin?
Zalantzarik gabe. Keuk bere esperientzia,